υπουργικός

-ή, -ό / ὑπουργικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [ὑπουργός]

νεοελλ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον υπουργό (α. «υπουργική απόφαση» β. «υπουργικός θώκος»)

2. φρ. «υπουργικό συμβούλιο» — το σύνολο τών υπουργών τής κυβέρνησης

μσν.-αρχ.

1. αυτός που προσφέρει εξυπηρέτηση, που βοηθάει («πῶς οὐκ εἰσὶ τῶν φθορίμων πραγμάτων τὰ ἄφθαρτα ὑπουργικά;», Ιουστίν.)

2. υπηρετικός, δουλικός («γένος ὑπηρετικὸν καὶ ὑπουργικὸν τοῑς κρείττοσι», Ιουλιαν.)

επίρρ...

υπουργικώς / ὑπουργικῶς ΝΜΑ, και υπουργικά Ν

νεοελλ.

με τρόπο που ταιριάζει σε υπουργό

μσν.-αρχ.

με τρόπο που ταιριάζει σε κατώτερο σε σχέση με κάποιον άλλο («καταβέβηκα, ἔφη

αὐθαιρετικῶς, φησιν, οὐχ ὑπουργικῶς», Δίδ.).